今天给各位分享10首绝美古诗的知识,其中也会进行解释,如果能碰巧解决你现在面临的问题,别忘了关注本站,现在开始吧!
推荐10首你最爱的诗词?诗经女孩最爱的诗词,不是李白,不是杜甫,不是白居易,诗经女孩独爱诗经!但中国诗词十首岂能够,列一些大家耳熟能详的,一起来欣赏吧!
一、李白《将进酒》
君不见黄河之水天上来,奔流到海不复回。君不见高堂明镜悲白发,朝如青丝暮成雪。
人生得意须尽欢,莫使金樽空对月。天生我材必有用,千金散尽还复来。
烹羊宰牛且为乐,会须一饮三百杯。岑夫子,丹丘生,将进酒,杯莫停。
与君歌一曲,请君为我倾耳听。钟鼓馔玉不足贵,但愿长醉不复醒。
古来圣贤皆寂寞,惟有饮者留其名。陈王昔时宴平乐,斗酒十千恣欢谑。
主人何为言少钱,径须沽取对君酌。五花马,千金裘,呼儿将出换美酒,与尔同销万古愁。
推荐指数:*****
推荐理由:这首咏酒的诗篇之所以千古流传,是因为诗中豪迈大气,乐观通达的情怀。每次不太开心时,读一读此诗,就好像心胸开阔了许多。诗中虽然表达了对怀才不遇的感叹,也流露了人生几何当及时行乐的消极情绪。但全诗洋溢着豪情逸兴,如大河奔流,有气势,亦有曲折,纵横捭阖,力能扛鼎。
二、李商隐《锦瑟》
锦瑟无端五十弦,一弦一柱思华年。 庄生晓梦迷蝴蝶,望帝春心托杜鹃。
沧海月明珠有泪,蓝田日暖玉生烟。 此情可待成追忆?只是当时已惘然。
推荐指数:*****
推荐理由:《锦瑟》的解释无比之多,爱情失意说、政治受挫说、悼亡说、自伤身世说、怀才不遇说……但是什么说又有什么关系呢?单单就词来说,就意境来说,全诗没有一个词写悲伤,却整首诗透露出迷惘和悲伤,沧海月明,蓝田日暖。都泫然欲泣,这其中的感情太过复杂。诗的寥阔、温暖、高贵、美好的画面,含蓄蕴籍,令人汹涌澎湃!
三、白居易《问刘十九》
绿蚁新醅酒,红泥小火炉。 晚来天欲雪,能饮一杯无?
推荐指数:****
推荐理由:特别有生活情调的一首诗。描写诗人在一个风雪飘飞的傍晚邀请朋友前来喝酒,共叙衷肠的情景。读这首诗,就想到了诗意的生活,想到了温暖。全诗简单明了,简练含蓄,轻松洒脱,而诗句之间,意脉相通,一气贯之。
四、王翰《凉州词》
葡萄美酒夜光杯,欲饮琵琶马上催。醉卧沙场君莫笑,古来征战几人回?
推荐指数:****
推荐理由:作为一个边塞诗人,作者描写了边地荒寒艰苦的环境,紧张动荡的征戍生活,军中的聚餐当然也是非常豪迈,诗中的酒,是西域盛产的葡萄美酒;杯,相传是周穆王时代,西胡以白玉精制成的酒杯。三、四两句正是席间的劝酒之词,“醉卧沙场”,表现出来的不仅是豪放、开朗、兴奋的感情,而且还有着视死如归的勇气!向所有的战士致敬!
五、苏轼《定风波》
莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行。竹杖芒鞋轻胜马,谁怕?一蓑烟雨任平生。料峭春风吹酒醒,微冷,山头斜照却相迎。回首向来萧瑟处,归去,也无风雨也无晴。
推荐指数:*****
推荐理由:这首诗诗经女孩提到过多次。1082年苏轼因“乌台诗案”被贬到黄州的第三个春天,路遇一场大雨。别人都去躲雨去了,唯有苏轼说:“竹杖芒鞋轻胜马,谁怕?一蓑烟雨任平生。”手拿竹杖,脚踩芒鞋,一身轻便,比骑马还逍遥自在,谁怕这风雨?披上一身简便的蓑衣,便可任凭这世上的风吹雨打。这乐观豁达的态度,鼓舞了我很多!!每当意志消沉时,读读苏轼的词吧!
六、陶渊明《饮酒》
结庐在人境,而无车马喧。问君何能尔?心远地自偏。采菊东篱下,悠然见南山。
山气日夕佳,飞鸟相与还。此中有真意,欲辨已忘言。
推荐指数:****
推荐理由:作为田园隐逸诗的代表作,这首诗简直太好了。心目中的田园生活就是如此,“采菊东篱下,悠然见南山”。 有时候就特别想学李子柒,回归田园生活,把生活过成一首诗。得不到的才是美好的吧。所以我们只能幻想,追求这种心目中的圣洁的生活。安贫乐贱、励志守节,是我们永远的追求。
七、李清照《一剪梅》
红藕香残玉簟秋。轻解罗裳,独上兰舟。云中谁寄锦书来?雁字回时,月满西楼。
花自飘零水自流。一种相思,两处闲愁。此情无计可消除,才下眉头,却上心头。
推荐指数:****
推荐理由:诗经女孩毕竟是个女生,以前上学的时候,挺喜欢李清照的,她的诗基本都能背下来。诗人写的情思细腻委婉,想起了自己恋爱时敏感多愁的阶段。“一种相思,两处闲愁”“才下眉头,又上心头” 给人以眼目一新之感。这两句词是女词人对相思情的独特体验和捕捉。都是从这个阶段走过来的,你能理解女孩细腻的情思吗?
八、辛弃疾《青玉案 元夕》
东风夜放花千树,更吹落,星如雨。宝马雕车香满路。凤箫声动,玉壶光转,一夜鱼龙舞。
蛾儿雪柳黄金缕,笑语盈盈暗香去。众里寻他千百度,蓦然回首,那人却在,灯火阑珊处。
推荐指数:****
推荐理由:喜欢这首词,是因为王国维人生三境界里,将“蓦然回首,那人却在灯火阑珊处”作为了最终的境界!仔细品品,无论做学问还是做人,境界一说已经让人忘记了这是一首爱情诗词,而产生了另外一种深刻的感悟。你们说呢?
九、杜甫《旅夜书怀 》
细草微风岸,危樯独夜舟。星垂平野阔,月涌大江流。
名岂文章著,官因老病休。飘飘何所似,天地一沙鸥。
推荐指数:*****
推荐理由:以前不喜欢杜甫,是因为无法理解他的诗。觉得李白是飘在天上的仙,杜甫是人间的泥土。现在呢,越来越喜欢了。这首诗写的他的晚年吧,杜甫是在感叹自己人生迟暮,天地漂泊,孤独凄凉,既像江中孤舟,也如同天地间孤独的沙鸥。
虽然整首诗的感情基调比较凄凉孤独,但是杜甫的这句“星垂平野阔,月涌大江流”却写的十分大气,并且很有意境。漫天繁星在旷野之上,天宽地阔。月亮在大江之上,月光涌入江中。用天地写自己的渺小,写人生的际遇,写人生的凄苦孤凉。我们都有这个时候,感叹天地之大,自身之渺小孤独。
十、佚名《诗经·王风·黍离》
彼黍离离,彼稷之苗。行迈靡靡,中心摇摇。知我者,谓我心忧;不知我者,谓我何求。悠悠苍天,此何人哉?
彼黍离离,彼稷之穗。行迈靡靡,中心如醉。知我者,谓我心忧;不知我者,谓我何求。悠悠苍天,此何人哉?
彼黍离离,彼稷之实。行迈靡靡,中心如噎。知我者,谓我心忧;不知我者,谓我何求。悠悠苍天,此何人哉?
推荐指数:****
推荐理由:周平王东迁都洛邑后,王室衰微,一位士大夫回到故国,感伤西周的沦亡,听到他因流离失所而发出的愤怒呐喊。这首诗诗经女孩案例了很多次,“知我者,谓我心忧;不知我者,谓我何求。” 你不能理解别人的苦难,你也无法走进别人的内心。人的一生不求别人理解,但求问心无愧。做好自己最重要了!
好了,以上就是诗经女孩的推荐,你喜欢哪一首呢?一起来说说吧!
1.唐 杜牧 《赠别》(二首)【且算作一首吧】
其一
娉娉袅袅十三余,豆蔻梢头二月初。
春风十里扬州路,卷上珠帘总不如。
其二
多情却似总无情,唯觉尊前笑不成。
蜡烛有心还惜别,替人垂泪到天明。
2. 唐 李商隐 《锦瑟》
锦瑟无端五十弦,一弦一柱思华年。
庄生晓梦迷蝴蝶,望帝春心托杜鹃。
沧海月明珠有泪,蓝田日暖玉生烟。
此情可待成追忆,只是当时已惘然!
3. 宋 柳永 《凤栖梧》
伫倚危楼风细细。望极春愁,黯黯生天际。
草色烟光残照里。无言谁会凭阑意。拟把疏狂图一醉。
对酒当歌,强乐还无味。
衣带渐宽终不悔。为伊消得人憔悴。
4.宋 秦观 《鹊桥仙》
纤云弄巧,飞星传恨,银汉迢迢暗度。
金风玉露一相逢,便胜却、人间无数。
柔情似水,佳期如梦,忍顾鹊桥归路。
两情若是久长时,又岂在、朝朝暮暮。
5.唐 元稹《离思》
曾经沧海难为水,除却巫山不是云.
取次花丛懒回顾,半缘修道半缘君.
6. 唐 张若虚 《江花月春夜》
春江潮水连海平,海上明月共潮生。
滟滟随波千万里,何处春江无月明。
江流宛转绕芳甸(diàn) ,月照花林皆似霰(xiàn)。
空里流霜不觉飞,汀上白沙看不见。
江天一色无纤尘,皎皎空中孤月轮。
江畔何人初见月?江月何年初照人?
人生代代无穷已,江月年年望相似。
不知江月待何人,但见长江送流水。
白云一片去悠悠,青枫浦上不胜愁。
谁家今夜扁舟子?何处相思明月楼?
可怜楼上月徘徊,应照离人妆镜台。
玉户帘中卷不去,捣(dǎo)衣砧上拂(fú )还来。
此时相望不相闻,愿逐月华流照君。
鸿雁长飞光不度,鱼龙潜跃水成文。
昨夜闲潭梦落花,可怜春半不还家。
江水流春去欲尽,江潭落月复西斜。
斜月沉沉藏海雾,碣石潇湘无限路。
不知乘月几人归,落月摇情满江树。
7. 唐 杜甫 《登高》
风急天高猿啸哀,渚清沙白鸟飞回。
无边落木萧萧下,不尽长江滚滚来。
万里悲秋常作客,百年多病独登台。
艰难苦恨繁霜鬓,潦倒新停浊酒杯。
8.唐 杜甫 《兵车行》
车辚辚,马萧萧,行人弓箭各在腰。
爷娘妻子走相送(也作“耶娘”大众翻译为前),尘埃不见咸阳桥。
牵衣顿足拦道哭,哭声直上干云霄。
道旁过者问行人,行人但云点行频。
或从十五北防河,便至四十西营田。
去时里正与裹头,归来头白还戍边。
边庭流血成海水,武皇开边意未已。
君不闻汉家山东二百州,千村万落生荆杞。
纵有健妇把锄犁,禾生陇亩无东西。
况复秦兵耐苦战,被驱不异犬与鸡。
长者虽有问,役夫敢伸恨?
且如今年冬,未休关西卒。
县官急索租,租税从何出?
信知生男恶,反是生女好。
生女犹得嫁比邻,生男埋没随百草。
君不见青海头,古来白骨无人收。
新鬼烦冤旧鬼哭,天阴雨湿声啾啾!
9.宋 苏轼 《水调歌头·明月几时有》
明月几时有?把酒问青天。不知天上宫阙,今夕是何年。
我欲乘风归去,又恐琼楼玉宇,高处不胜寒。
起舞弄清影,何似在人间。
转朱阁,低绮户,照无眠。
不应有恨,何事长向别时圆?
人有悲欢离合,月有阴晴圆缺,此事古难全。
但愿人长久,千里共婵娟。
10. 清 纳兰性德 《木兰词·拟古决绝词谏友》
人生若只如初见,何事秋风悲画扇。
等闲变却故人心,却道故人心易变。
骊山语罢清宵半,泪雨霖铃终不怨。
何如薄幸锦衣郎,比翼连枝当日愿。
【我喜欢的诗词有并列的,再送楼主几首】:
宋 张先 《千秋岁》
数声鶗鴂(tíjué),又报芳菲歇。惜春更把残红折。
雨轻风色暴,梅子青时节。永丰柳,无人尽日花飞雪。
莫把幺弦拨,怨极弦能说。
天不老,情难绝。心似双丝网,中有千千结。
夜过也,东窗未白凝残月。
宋 苏轼 《洞仙歌》
冰肌玉骨,自清凉无汗。
水殿风来暗香满。
绣帘开,一点明月窥人,
人未寝,倚枕钗横鬓乱。
起来携素手,庭户无声,
时见疏星渡河汉。
试问夜如何?夜已三更。
金波淡,玉绳低转。
但屈指西风几时来?
又不道流年暗中偷换。
唐 张仲素《燕子楼》
楼上残灯伴晓霜,独眠人起合欢床。
相思一夜情多少?地角天涯不是长。
金代 元好问《摸鱼儿·雁丘词》
问世间、情是何物,直教生死相许?
天南地北双飞客,老翅几回寒暑。
欢乐趣,离别苦,就中更有痴儿女。
君应有语:
渺万里层云,千山暮雪,只影向谁去?
横汾路,寂寞当年箫鼓,荒烟依旧平楚。
招魂楚些何嗟及,山鬼暗啼风雨。
天也妒,未信与,莺儿燕子俱黄土。
千秋万古,为留待骚人,狂歌痛饮,来访雁丘处。
关于进取
1.
我曾七次鄙视自己的灵魂
第一次,当它本可进取时,却故作谦卑;
第二次,当它在空虚时,用爱欲来填充;
第三次,在困难和容易之间,它选择了容易;
第四次,它犯了错,却借由别人也会犯错来宽慰自己;
第五次,它自由软弱,却把它认为是生命的坚韧;
第六次,当它鄙夷一张丑恶的嘴脸时,却不知那正是自己面具中的一副;
第七次,它侧身于生活的污泥中,虽不甘心,却又畏首畏尾。
——纪伯伦《沙与沫》
2.
Fate whispers to the warrior
“You cannot withstand the storm”
and the warrior whispers back
“I am the storm.”
命运对勇士低语:你无法抵御风暴;
勇士低语回应:我就是风暴。
——尼采《善恶的彼岸》
3.不要温和地走进那个良夜,白昼将尽,暮年仍应燃烧咆哮。怒斥吧,怒斥光的消逝。虽然在白昼尽头,智者自知该踏上夜途,因为言语未曾迸发出电光。
不要温和地走进那个良夜,好人,当最后一浪过去,高呼,他们脆弱的善行。本来,也许可以,在绿湾上快意地舞蹈。所以,他们怒斥,怒斥光的消逝。狂人抓住稍纵即逝的阳光,为之歌唱,并意识到,太迟了,他们过去总为时光伤逝。
不要温和地走进那个良夜,严肃的人,在生命尽头,用模糊的双眼看到。失明的眼可以像流星般闪耀,欢欣雀跃。所以,他们怒斥,怒斥光的消逝。而您,我的父亲,在生命那悲哀之极。我求您现在用您的热泪诅咒我,祝福我吧。
不要温和地走进那个良夜,怒斥吧,怒斥光的消逝。——狄兰・托马斯。
关于离殇
4.
少年听雨歌楼上,红烛昏罗帐。
壮年听雨客舟中,江阔云低断雁叫西风。
而今听雨僧庐下,鬓已星星也。
悲欢离合总无情,一任阶前、点滴到天明。
——蒋捷《虞美人 听雨》
5.
欲买桂花同载酒,终不似,少年游。
——刘过《唐多令·芦叶满汀洲》
6.
人生如逆旅,我亦是行人。
——苏轼《临江仙 送钱穆父》
7.
最是人间留不住,朱颜辞镜花辞树。
——王国维《蝶恋花 阅尽天涯离别苦》
8.
君埋泉下泥销骨,我寄人间雪满头。
——白居易《梦微之》
微之就是“元白”中的元稹,这是白居易在元稹离世九年后所作的悼亡诗。
知音逝去后呃感慨。
9.
少年不识愁滋味,爱上层楼。爱上层楼。为赋新词强说愁。
而今识尽愁滋味,欲说还休。欲说还休。却道天凉好个秋。
——《丑奴儿·书博山道中壁》
关于洒脱
10.
试问岭南应不好,却道:此心安处是吾乡。
——苏轼《定风波·南海归赠王定国侍人寓娘》
11.
莫听穿林打叶声,何妨吟啸且徐行。竹杖芒鞋轻胜马,谁怕?一蓑烟雨任平生。
——苏轼《定风波.莫听穿林打叶声》
关于气贯长虹
1.1.
何处望神州?满眼风光北固楼。千古兴亡多少事?悠悠。不尽长江滚滚流。
年少万兜鍪,坐断东南战未休。天下英雄谁敌手?曹刘。生子当如孙仲谋。
——辛弃疾《登京口北固亭有怀》
13.
男儿何不带吴钩,收取关山五十州。
请君暂上凌烟阁,若个书生万户侯。
——李贺《南园》
14.
少年侠气,交结五都雄。肝胆洞,毛发耸,立谈中,死生同,一诺千金重。
——贺铸·《六州歌头·少年侠气》
15.
老当益壮,宁移白首之心?穷且益坚,不坠青云之志。
——《王勃·滕王阁序》
16.
君不见,黄河之水天上来,奔流到海不复回。
君不见,高堂明镜悲白发,朝如青丝暮成雪。
人生得意须尽欢,莫使金樽空对月。
天生我材必有用,千金散尽还复来。
烹羊宰牛且为乐,会须一饮三百杯。
岑夫子,丹丘生,将进酒,杯莫停。
与君歌一曲,请君为我倾耳听。
钟鼓馔玉不足贵,但愿长醉不复醒。
古来圣贤皆寂寞,惟有饮者留其名。
陈王昔时宴平乐,斗酒十千恣欢谑。
主人何为言少钱,径须沽取对君酌。
五花马,千金裘,呼儿将出换美酒,与尔同销万古愁。
——李白《将进酒》
17.
对酒当歌,人生几何!
譬如朝露,去日苦多。
慨当以慷,忧思难忘。
何以解忧?唯有杜康。
青青子衿,悠悠我心。
但为君故,沉吟至今。
呦呦鹿鸣,食野之苹。
我有嘉宾,鼓瑟吹笙。
明明如月,何时可掇?
忧从中来,不可断绝。
越陌度阡,枉用相存。
契阔谈䜩,心念旧恩。
月明星稀,乌鹊南飞。
绕树三匝,何枝可依?
山不厌高,海不厌深。
周公吐哺,天下归心。
——曹操《短歌行》
短歌行的创作背景,是曹操纵横十余年后,北方已基本平定。在赤壁之战前,他宴请群臣。
在《三国演义》电视剧中,他更先以酒奠长江,随后满饮三大杯。并横槊告诉众将说:我拿此槊破黄巾,擒吕布、灭袁术、收袁绍,深入塞北,直达辽东,纵横天下,颇不负大丈夫之志,在这良辰美景,我作歌,你们跟着和。
约2000年后,才又出现了一位集政治家,军事家,诗人于一身的一代豪杰,
在北戴河旁边,写下了往事越千年,魏武挥鞭,东临碣石有遗篇。
曹操属于创业几近成功的,这位属于创业真正成功的。
18.
大雨落幽燕,
白浪滔天,
秦皇岛外打鱼船。
一片汪洋都不见,
知向谁边?
往事越千年,
魏武挥鞭,
东临碣石有遗篇。
萧瑟秋风今又是,
换了人间。
——《浪淘沙.北戴河》
1、人生若只如初见
2、所谓伊人,在水一方
3、衣带渐宽终不悔,为伊消得人憔悴
4、春花秋月何时了?往事知多少!
5、世间安得两全法,不负如来不负卿
6、枯藤老树昏鸦,小桥流水人家,古道西风瘦马。夕阳西下,断肠人在天涯。
7、花自飘零水自流,一种相思,两处闲愁。此情无计可消除,才下眉头,却上心头。
8、君住长江头,我住长江尾,日日思君不见君,同饮一江水!
9、一朝春尽红颜老,花落人亡两不知!
10、驿外断桥边,寂寞开无主。已是黄昏独自愁,更着风和雨。无意苦争春,一任群芳妒。零落成泥碾作尘,只有香如故
小学六年级上册前十首古诗?1、《诗经·采薇》
2、《春夜喜雨》
3、《黄鹤楼》
4、《行路难》
5、《使至塞上》
6、《天净沙·秋思》
7、《天净沙·秋》
8、《雁门太守行》
9、《春望》
10、《月夜》
11、《菊花》
12、《己亥杂诗》
13、《春夜落城闻笛》
14、《新雷》
15、《山居秋暝》 16、《卜算子·咏梅》17、《送友人》 18、《西江月·夜行黄沙道中》19、《赠花卿》 20、《茅屋为秋风所破歌》
珍惜粮食的10首古诗有哪些?1、《悯农·其一》唐·李绅
春种一粒粟,秋收万颗子。
四海无闲田,农夫犹饿死。
2、《谪居粮绝请学于农将田南山咏言寄怀》明·王守仁
谪居履在陈,从者有温见。
山荒聊可田,钱镈还易办。
夷俗多火耕,仿习亦颇便。
及兹春未深,数亩犹足佃。
岂徒实口腹,且以理荒宴。
遗穗及乌雀,贫寡发余羡。
出耒在明晨,山寒易霜霰。
3、《农家》唐·颜仁郁
半夜呼儿趁晓耕,羸牛无力渐艰行。
时人不识农家苦,将谓田中谷自生。
4、《观刈麦》唐·白居易
田家少闲月,五月人倍忙。
夜来南风起,小麦覆陇黄。
妇姑荷箪食,童稚携壶浆,
相随饷田去,丁壮在南冈。
足蒸暑土气,背灼炎天光,
力尽不知热,但惜夏日长。
复有贫妇人,抱子在其旁,
右手秉遗穗,左臂悬敝筐。
听其相顾言,闻者为悲伤。
家田输税尽,拾此充饥肠。
今我何功德?曾不事农桑。
吏禄三百石,岁晏有余粮,
念此私自愧,尽日不能忘。
5、《归园田居·其三》魏晋·陶渊明
种豆南山下,草盛豆苗稀。
晨兴理荒秽,带月荷锄归。
道狭草木长,夕露沾我衣。
衣沾不足惜,但使愿无违。
6、《观田家》唐·韦应物
微雨众卉新,一雷惊蛰始。
田家几日闲,耕种从此起。
丁壮俱在野,场圃亦就理。
归来景常晏,饮犊西涧水。
饥劬不自苦,膏泽且为喜。
仓禀无宿储,徭役犹未已。
方惭不耕者,禄食出闾里。
7、《悯农·其二》唐·李绅
锄禾日当午,汗滴禾下土。
谁知盘中餐,粒粒皆辛苦?
8、《农父》唐·张碧
运锄耕劚侵星起,陇亩丰盈满家喜。
到头禾黍属他人,不知何处抛妻子。
9、《咏田家 / 伤田家》唐·聂夷中
二月卖新丝,五月粜新谷。
医得眼前疮,剜却心头肉。
我愿君王心,化作光明烛。
不照绮罗筵,只照逃亡屋。
10、《别州民》唐·白居易
耆老遮归路,壶浆满别筵。
甘棠无一树,那得泪潸然。
税重多贫户,农饥足旱田。
唯留一湖水,与汝救凶年。
陶渊明著名的十首诗句小学?3,杂诗(其一)
人生无根蒂,飘如陌上尘。
分散逐风转,此已非常身。
落地为兄弟,何必骨肉亲。
得欢当作乐,斗酒聚比邻。
盛年不重来,一日难再晨。
及时当勉励,岁月不待人。
生逢乱世,人命如草芥。早在东汉末年的时候,由于天下大乱,百姓流亡失所,文人的思想也变得消极,于是追求寻欢作乐,汉末的《古诗十九首》就是在这样的社会背景下产生的。陶渊明的时代虽然没有东汉末年动荡,但是官场依然险恶,加上佛教、玄学的影响,人们也对生命感到渺茫。桃源的这首杂诗就表现了生命无常,及时行乐的思想。
4,杂诗(二)
白日沦西河,素月出东岭。
遥遥万里辉,荡荡空中景。
风来入房户,夜中枕席冷。
气变悟时易,不眠知夕永。
欲言无予和,挥杯劝孤影。
日月掷人去,有志不获骋。
念此怀悲凄,终晓不能静。
隐居是令人向往的,但是又让人孤独。陶渊明在隐居初期还能够体会到隐居的悠闲,快意,但是不久就陷入了这种孤独之中。古代的南方地广人稀,陶渊明隐居在此,感觉人就成为了大自然中一个渺小的野兽。太阳落下,月亮升起,宇宙周转不息,岁月流逝。而日月的光辉播撒万里,时空飘渺虚空。陶渊明在这样的晚上,又想到时间流逝,自己不断老去,许多志向没有实现,感到无比悲凄。
5,杂诗(五)
忆我少壮时,无乐自欣豫。
猛志逸四海,骞翮思远翥。
荏苒岁月颓,此心稍已去。
值欢无复娱,每每多忧虑。
气力渐衰损,转觉日不如。
壑舟无须臾,引我不得住。
前涂当几许,未知止泊处。
古人惜寸阴,念此使人惧。
该诗,是陶渊明对自己一生的回顾总结,对岁月流逝感到无奈。在年少的时候,陶渊明也是“猛志逸四海”。但是在官场中混迹这么多年,当年的志向早已被磨灭。后来,气力渐衰,过去的志向逐渐觉得不能够实现了。这时候的陶渊明还对自己的人生感到迷茫,不知道去哪里。一想到古人珍惜时间,又感到无奈。
6,拟挽歌辞(三)
荒草何茫茫,白杨亦萧萧。
严霜九月中,送我出远郊。
四面无人居,高坟正嶣峣。
马为仰天鸣,风为自萧条。
幽室一已闭,千年不复朝。
千年不复朝,贤达无奈何。
向来相送人,各自还其家。
亲戚或余悲,他人亦已歌。
死去何所道,托体同山阿。
427年,陶渊明大病,即将去世,于是在大病时期写下了临终绝笔诗——《拟挽歌辞》三首以及《自祭文》。陶渊明在这三首诗中表达了自己的生死的看法,颇具哲学意味。陶渊明对死看得很淡,他说“纵浪大化中,不忧亦不惧;应尽便须尽,无复独多虑。”在本诗中,陶渊明根据常理写出了自己死去的场景,一片凄凉。但是最后议论到“死去何所道,托体同山阿”,生命来源于尘埃,现在又重新归于泥土,这不正是最好的归宿吗?
7,读《山海经》(其一)
孟夏草木长,绕屋树扶疏。
众鸟欣有托,吾亦爱吾庐。
既耕亦已种,时还读我书。
穷巷隔深辙,颇回故人车。
欢然酌春酒,摘我园中蔬。
微雨从东来,好风与之俱。
泛览周王传,流观山海图。
俯仰终宇宙,不乐复何如。
陶渊明隐居之后,耕种之余便以琴书自娱。隐居期间,陶渊明读了《山海经》《穆天子传》等神话故事,于是写下了13首诗,第一首总的概括。诗的大部分内容写自己隐居后的耕种、阅读生活,平淡中见奇妙。最后,表达了自己的看法“俯仰终宇宙,不乐复何如”。人生短暂,而自己却能够在片刻之间神游四海,俯仰宇宙,这是多么快乐的事情啊。此诗在写法上却纯以自然为宗,厚积薄发,深衷浅貌,臻于绝妙。
8,咏荆轲
燕丹善养士,志在报强嬴。
招集百夫良,岁暮得荆卿。
君子死知己,提剑出燕京;
素骥鸣广陌,慷慨送我行。
雄发指危冠,猛气冲长缨。
饮饯易水上,四座列群英。
渐离击悲筑,宋意唱高声。
萧萧哀风逝,淡淡寒波生。
商音更流涕,羽奏壮士惊。
心知去不归,且有后世名。
登车何时顾,飞盖入秦庭。
凌厉越万里,逶迤过千城。
图穷事自至,豪主正怔营。
惜哉剑术疏,奇功遂不成。
其人虽已没,千载有馀情。
《咏荆轲》是陶渊明著名的咏史诗。全篇对荆轲杀秦王的故事进行了描写,诗篇极尽词语来渲染当时的场景,营造了紧张、高昂的氛围,让人义愤填膺、热血沸腾。最后“既惜之,复慕之,结得抟捖有力,遂使通首皆振得起。”陶渊明写荆轲的故事,主要表达自己怀才不遇的苦闷心情。
9,移居(其一)
昔欲居南村,非为卜其宅。
闻多素心人,乐与数晨夕。
怀此颇有年,今日从兹役。
弊庐何必广,取足蔽床席。
邻曲时时来,抗言谈在昔。
奇文共欣赏,疑义相与析。
408年,陶渊明隐居的上京旧宅失火,只好放弃此地。两年后,陶渊明移居浔阳南里的南村,不久就写下两首《移居》。诗歌主要对南村古朴的人们进行赞美,陶渊明能够和他们一起劳动,又一起谈古论今,颇感快乐。
10,归园田居(其三)
种豆南山下,草盛豆苗稀。
晨兴理荒秽,带月荷锄归。
道狭草木长,夕露沾我衣。
衣沾不足惜,但使愿无违。
此诗主要写自己隐居后的劳动场景,在平淡中见情趣,为我们展现了一幅月夜归耕图,洋溢着自己心情的愉快和归隐的自豪。“种豆南山下”平淡之语,“带月荷锄归”幽美之句;全诗在平淡与幽美、实景与虚景的相互补衬下相映生辉,柔和完美
1、《归园田居 其五》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
怅恨独策还,崎岖历榛曲。
山涧清且浅,遇以濯吾足。
漉我新熟酒,双鸡招近局。
日入室中暗,荆薪代明烛。
欢来苦夕短,已复至天旭。
2、《归园田居 其三》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
种豆南山下,草盛豆苗稀。
晨兴理荒秽,带月荷锄归。
道狭草木长,夕露沾我衣。
衣沾不足惜,但使愿无违。
3、《饮酒 其一》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
衰荣无定在,彼此更共之。
邵生瓜田中,宁似东陵时!
寒暑有代谢,人道每如兹。
达人解其会,逝将不复疑;
忽与一樽酒,日夕欢相持。
4、《拟古 其一》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
荣荣窗下兰,密密堂前柳。
初与君别时,不谓行当久。
出门万里客,中道逢嘉友。
未言心未醉,不在接杯酒。
兰枯柳亦衰,遂令此言负。
多谢诸少年,相知不忠厚。
意气倾人命,离隔复何有?
5、《拟古 其九》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
种桑长江边,三年望当采。
枝条始欲茂,忽值山河改。
柯叶自摧折,根株浮沧海。
春蚕既无食,寒衣欲谁待!
本不植高原,今日复何悔。
6、《时运》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
迈迈时运,穆穆良朝。
袭我春服,薄言东郊。
山涤馀霭,宇暧微霄。
有风自南,翼彼新苗。
7、《时运》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
洋洋平潭,乃漱乃濯。
邈邈遐景,载欣载瞩。
人亦有言,称心易足。
挥兹一觞,陶然自乐。
8、《时运》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
延目中流,悠想清沂。
童冠齐业,闲咏以归。
我爱其挣,寤寐交挥。
但恨殊世,邈不可追。
9、《桃花源诗》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
嬴氏乱天纪,贤者避其世。
黄绮之商山,伊人亦云逝。
往迹浸复湮,来径遂芜废。
相命肆农耕,日入从所憩。
桑竹垂馀荫,菽稷随时艺;
春蚕收长丝,秋熟靡王税。
荒路暧交通,鸡犬互鸣吠。
俎豆独古法,衣裳无新制。
童孺纵行歌,班白欢游诣。
草荣识节和,木衰知风厉。
虽无纪历志,四时自成岁。
怡然有馀乐,于何荣智慧!
奇踪隐五百,一朝敞神界。
淳薄既异源,旋复还幽蔽。
借问游方士,焉测尘嚣外。
愿言蹑清风,高举寻吾契。
10、《饮酒 其九》
年代: 魏晋 作者: 陶渊明
清晨闻叩门,倒裳往自开。
问子为谁与?田父有好怀。
壶浆远见候,疑我与时乖。
“褛褴茅檐下,未足为高栖。
一世皆尚同,愿君汩其泥。”
深感父老言,禀气寡所谐。
纡辔诚可学,违己讵非迷!
且共欢此饮,吾驾不可回。
桃花源记
东晋 · 陶渊明
晋太元1中,武陵2人捕鱼为业3。缘4溪行,忘路之远近5。忽逢6桃花林,夹岸7数百步,中无杂8树,芳草鲜美9,落英10缤纷11。渔人甚异之12,复前13行,欲14穷15其林。
林尽水源16,便17得一山,山有小口,仿佛18若19有光。便舍20船,从口入。初21极狭,才通人22。复行数十步,豁然开朗23。土地平24旷25,屋舍26俨然27,有良田、美池、桑竹之属28。阡陌交通29,鸡犬相闻30。其中往来种作31,男女衣着32,悉33如外人34。黄发垂髫35,并36怡然37自乐。
见渔人,乃大惊38,问所从来39。具40答之。便要41还家,设酒杀鸡作食。村中闻有此人,咸42来问讯43。自云44先世45避秦时乱,率46妻子47邑人来此绝境48,不复出焉49,遂与外人间隔50。问今是何世51,乃52不知有汉,无论53魏晋。此人一一为具言54所闻55,皆叹惋56。余57人各复延至58其家,皆出酒食。停数日,辞去59。此中人语60云:“不足61为外人道也62。”
既63出,得其船,便扶向路64,处处志之65。及郡下66,诣67太守,说如此68。太守即遣人随其往,寻向所志69,遂迷,不复得路。
南阳刘子骥,高尚70士71也,闻之,欣然72规73往。未果74,寻75病终76,后遂无问津77者。
第一首:
《饮酒二十首》之五
结庐在人境,而无车马喧。
问君何能尔?心远地自偏。
采菊东篱下,悠然见南山。
山气日夕佳,飞鸟相与还。
此中有真意,欲辨已忘言。
春光明媚,秋高气爽,心情舒畅,有感而发,登高赋诗,此乃自古文人的一大雅趣。此写归隐田园的悠闲情趣。采菊东篱之下,已然充满了浓厚的悠闲生活情趣;而以“悠然”一词写无意间抬头见山之景,则让不期而至的悠闲感跃然纸上,让人顿然生出无限的艳羡之情。
第二首:
《归园田居·其三》
种豆南山下,草盛豆苗稀。
晨兴理荒秽,带月荷锄归。
道狭草木长,夕露沾我衣。
衣沾不足惜, 但使愿无违。
这首诗是田园诗的代表作之一, 描绘了诗人隐居之后躬耕劳动的情景。诗人在南山下种豆子,可却是草盛豆苗稀,日出而作,月出而归,尽管劳作很辛苦,但是遵从自己的内心,心情很是愉快。
第三首:
《庚岁戍九月中于西田获早稻》
人生归有道,衣食固其端。
孰是都不营,而以求自安?
开春理常业,岁功聊可观。
晨出肆微勤,日入负禾还。
山中饶霜露,风气亦先寒。
田家岂不苦?弗获辞此难。
四体诚乃疲,庶无异患干。
盥濯息檐下,斗酒散襟颜。
遥遥沮溺心,千载乃相关。
但愿长如此,躬耕非所叹。
人生就应该把谋求衣食放在根本上,要想求得自身的安定,首先就要参加劳动,惨淡经营,才得以生存。这几句诗,语言简练平易,道理平凡而朴素,超越“获稻”的具体事情,而直写由此引发的对人生真谛的思考与总结。
第四首:
《饮酒》其七
秋菊有佳色,裛露掇其英。
泛此忘忧物,远我遗世情。
一觞虽独进,杯尽壶自倾。
日入群动息,归鸟趋林鸣。
啸傲东轩下,聊复得此生。
秋菊花盛正鲜艳,含露润泽采花英。菊泡酒中味更美,避俗之情更深浓。一挥而尽杯中酒,再执酒壶注杯中。日落众生皆息止,归鸟向林欢快鸣。纵情欢歌东窗下,姑且逍遥度此生
第五首:
《止酒》
居止次城邑,逍遥自闲止。
坐止高荫下,步止荜门里。
好味止园葵,大懽止稚子。
平生不止酒,止酒情无喜。
暮止不安寝,晨止不能起。
日日欲止之,营卫止不理。
徒知止不乐,未知止利己。
始觉止为善,今朝真止矣。
从此一止去,将止扶桑涘。
清颜止宿容,奚止千万祀。
止酒,戒酒。诗人对酒的爱好,把饮酒当作了人生一大快事。虽然饮酒有种种副作用,但是若以饮酒作为人生的一种情趣,也未尝不是一种潇洒的活法。
第六首:
《九日闲居》
余闲居,爱重九之名。秋菊盈园,而持醪靡由,空服九华,寄怀于言。
世短意常多,斯人乐久生。
日月依辰至,举俗爱其名。
露凄暄风息,气澈天象明。
往燕无遗影,来雁有余声。
酒能祛百虑,菊解制颓龄。
如何蓬庐士,空视时运倾!
尘爵耻虚罍,寒华徒自荣。
敛襟独闲谣,缅焉起深情。
栖迟固多娱,淹留岂无成。
喝酒能够使人消除一切烦恼,菊花可以防止衰老。
第七首:
《有会而作》
弱年逢家乏,老至更长饥?
菽麦实所羡,孰敢慕甘肥!
惄如亚九饭,当暑厌寒衣。
岁月将欲暮,如何辛苦悲。
常善粥者心,深念蒙袂非。
嗟来可足吝,徒没空自遗。
斯滥岂攸志,固穷夙所归。
馁也已矣夫,在昔余多师。
能够吃上粗茶淡饭我就羡慕不已了,哪里还敢奢望美味佳肴呢?这诗句表现了作者虽然贫困,但决不向权贵低头的精神。
第八首:
《归园田居》其一
少无适俗韵,性本爱丘山。
误落尘网中,一去三十年羁鸟恋旧林,池鱼思故渊。
开荒南野际,守拙归园田。
方宅十余亩,草屋八九间。
榆柳荫后檐,桃李罗堂前。
暧暧远人村,依依墟里烟。
狗吠深巷中,鸡鸣桑树颠。
户庭无尘杂,虚室有余闲。
久在樊笼里,复得返自然。
这是陶渊明的代表作,诗中各种美好的意象:鸟、鱼、南野、草屋、榆柳、桃李、远村、烟、狗吠、鸡鸣……娓娓道来,生趣盎然。岂不知天天闻此、观此是何等单调无聊!有幸悟出此中真谛非诗人莫属。这才真的算是“诗意的栖居
第九首:
《拟挽歌辞三首》其三
荒草何茫茫,白杨亦萧萧。
严霜九月中,送我出远郊。
四面无人居,高坟正嶣峣。
马为仰天鸣,风为自萧条。
幽室一已闭,千年不复朝。
千年不复朝,贤达无奈何。
向来相送人,各自还其家。
亲戚或余悲,他人亦已歌。
死去何所道,托体同山阿。
道,说。托体,寄身。阿,山的转弯处。山阿,山谷。死去有什么好说的,无非是寄身于山谷之中。死与生是一回事,只不过是寄身的方式有所改变而已,生时是寄生于天地人间,死时是寄身于山谷,表达了诗人对死的坦然与达观的态度。
第十首:
《移居》
春秋多佳日,登高赋新诗。
过门更相呼,有酒斟酌之。
农务各自归,闲暇辄相思。
相思则披衣,言笑无厌时。
此理将不胜?无为忽去兹。
衣食当须纪,力耕不吾欺
屈原必背十首诗离骚?离骚 屈原 〔先秦〕
帝高阳之苗裔兮,朕皇考曰伯庸。
摄提贞于孟陬兮,惟庚寅吾以降。
皇览揆余初度兮,肇锡余以嘉名:
名余曰正则兮,字余曰灵均。
纷吾既有此内美兮,又重之以修能。
扈江离与辟芷兮,纫秋兰以为佩。
汩余若将不及兮,恐年岁之不吾与。
朝搴阰之木兰兮,夕揽洲之宿莽。
日月忽其不淹兮,春与秋其代序。
惟草木之零落兮,恐美人之迟暮。
不抚壮而弃秽兮,何不改此度?(改此度 一作:改乎此度)
乘骐骥以驰骋兮,来吾道夫先路!
昔三后之纯粹兮,固众芳之所在。
杂申椒与菌桂兮,岂惟纫夫蕙茝!
彼尧、舜之耿介兮,既遵道而得路。
何桀纣之猖披兮,夫唯捷径以窘步。
惟夫党人之偷乐兮,路幽昧以险隘。
岂余身之惮殃兮,恐皇舆之败绩!
忽奔走以先后兮,及前王之踵武。
荃不查余之中情兮,反信谗而齌怒。
余固知謇謇之为患兮,忍而不能舍也。
指九天以为正兮,夫唯灵修之故也。
曰黄昏以为期兮,羌中道而改路!
初既与余成言兮,后悔遁而有他。
余既不难夫离别兮,伤灵修之数化。
余既滋兰之九畹兮,又树蕙之百亩。
畦留夷与揭车兮,杂杜衡与芳芷。
冀枝叶之峻茂兮,愿俟时乎吾将刈。
虽萎绝其亦何伤兮,哀众芳之芜秽。
众皆竞进以贪婪兮,凭不厌乎求索。
羌内恕己以量人兮,各兴心而嫉妒。
忽驰骛以追逐兮,非余心之所急。
老冉冉其将至兮,恐修名之不立。
朝饮木兰之坠露兮,夕餐秋菊之落英。
苟余情其信姱以练要兮,长顑颔亦何伤。
掔木根以结茝兮,贯薜荔之落蕊。
矫菌桂以纫蕙兮,索胡绳之纚纚。
謇吾法夫前修兮,非世俗之所服。
虽不周于今之人兮,愿依彭咸之遗则。
长太息以掩涕兮,哀民生之多艰。
余虽好修姱以鞿羁兮,謇朝谇而夕替。
既替余以蕙纕兮,又申之以揽茝。
亦余心之所善兮,虽九死其犹未悔。
怨灵修之浩荡兮,终不察夫民心。
众女嫉余之蛾眉兮,谣诼谓余以善淫。
固时俗之工巧兮,偭规矩而改错。
背绳墨以追曲兮,竞周容以为度。
忳郁邑余侘傺兮,吾独穷困乎此时也。
宁溘死以流亡兮,余不忍为此态也。
鸷鸟之不群兮,自前世而固然。
何方圜之能周兮,夫孰异道而相安?
屈心而抑志兮,忍尤而攘诟。
伏清白以死直兮,固前圣之所厚。
悔相道之不察兮,延伫乎吾将反。
回朕车以复路兮,及行迷之未远。
步余马于兰皋兮,驰椒丘且焉止息。
进不入以离尤兮,退将复修吾初服。
制芰荷以为衣兮,集芙蓉以为裳。
不吾知其亦已兮,苟余情其信芳。
高余冠之岌岌兮,长余佩之陆离。
芳与泽其杂糅兮,唯昭质其犹未亏。
忽反顾以游目兮,将往观乎四荒。
佩缤纷其繁饰兮,芳菲菲其弥章。
民生各有所乐兮,余独好修以为常。
虽体解吾犹未变兮,岂余心之可惩。
女嬃之婵媛兮,申申其詈予,曰:
鲧婞直以亡身兮,终然夭乎羽之野。
汝何博謇而好修兮,纷独有此姱节?
薋菉葹以盈室兮,判独离而不服。
众不可户说兮,孰云察余之中情?
世并举而好朋兮,夫何茕独而不予听?
依前圣以节中兮,喟凭心而历兹。
济沅、湘以南征兮,就重华而敶词:
启《九辩》与《九歌》兮,夏康娱以自纵。
不顾难以图后兮,五子用失乎家衖。
羿淫游以佚畋兮,又好射夫封狐。
固乱流其鲜终兮,浞又贪夫厥家。
浇身被服强圉兮,纵欲而不忍。
日康娱而自忘兮,厥首用夫颠陨。
夏桀之常违兮,乃遂焉而逢殃。
后辛之菹醢兮,殷宗用而不长。
汤、禹俨而祗敬兮,周论道而莫差。
举贤才而授能兮,循绳墨而不颇。
皇天无私阿兮,览民德焉错辅。
夫维圣哲以茂行兮,苟得用此下土。
瞻前而顾后兮,相观民之计极。
夫孰非义而可用兮?孰非善而可服?
阽余身而危死兮,览余初其犹未悔。
不量凿而正枘兮,固前修以菹醢。
曾歔欷余郁邑兮,哀朕时之不当。
揽茹蕙以掩涕兮,沾余襟之浪浪。
跪敷衽以陈辞兮,耿吾既得此中正。
驷玉虬以椉鹥兮,溘埃风余上征。
朝发轫于苍梧兮,夕余至乎县圃。
欲少留此灵琐兮,日忽忽其将暮。
吾令羲和弭节兮,望崦嵫而勿迫。
路曼曼其修远兮,吾将上下而求索。
饮余马于咸池兮,总余辔乎扶桑。
折若木以拂日兮,聊逍遥以相羊。
前望舒使先驱兮,后飞廉使奔属。
鸾皇为余先戒兮,雷师告余以未具。
吾令凤鸟飞腾兮,继之以日夜。
飘风屯其相离兮,帅云霓而来御。
纷总总其离合兮,斑陆离其上下。
吾令帝阍开关兮,倚阊阖而望予。
时暧暧其将罢兮,结幽兰而延伫。
世溷浊而不分兮,好蔽美而嫉妒。
朝吾将济于白水兮,登阆风而绁马。
忽反顾以流涕兮,哀高丘之无女。
溘吾游此春宫兮,折琼枝以继佩。
及荣华之未落兮,相下女之可诒。
吾令丰隆乘云兮,求宓妃之所在。
解佩纕以结言兮,吾令謇修以为理。
纷总总其离合兮,忽纬繣其难迁。
夕归次于穷石兮,朝濯发乎洧盘。
保厥美以骄傲兮,日康娱以淫游。
虽信美而无礼兮,来违弃而改求。
览相观于四极兮,周流乎天余乃下。
望瑶台之偃蹇兮,见有娀之佚女。
吾令鸩为媒兮,鸩告余以不好。
雄鸠之鸣逝兮,余犹恶其佻巧。
心犹豫而狐疑兮,欲自适而不可。
凤皇既受诒兮,恐高辛之先我。
欲远集而无所止兮,聊浮游以逍遥。
及少康之未家兮,留有虞之二姚。
理弱而媒拙兮,恐导言之不固。
世溷浊而嫉贤兮,好蔽美而称恶。
闺中既以邃远兮,哲王又不寤。
怀朕情而不发兮,余焉能忍而与此终古?
索琼茅以筳篿兮,命灵氛为余占之。
曰:两美其必合兮,孰信修而慕之?
思九州之博大兮,岂惟是其有女?
曰:勉远逝而无狐疑兮,孰求美而释女?
何所独无芳草兮,尔何怀乎故宇?
世幽昧以昡曜兮,孰云察余之善恶?
民好恶其不同兮,惟此党人其独异!
户服艾以盈要兮,谓幽兰其不可佩。
览察草木其犹未得兮,岂珵美之能当?
苏粪壤以充祎兮,谓申椒其不芳。
欲从灵氛之吉占兮,心犹豫而狐疑。
巫咸将夕降兮,怀椒糈而要之。
百神翳其备降兮,九疑缤其并迎。
皇剡剡其扬灵兮,告余以吉故。
曰:勉升降以上下兮,求矩矱之所同。
汤、禹俨而求合兮,挚、咎繇而能调。
苟中情其好修兮,又何必用夫行媒?
说操筑于傅岩兮,武丁用而不疑。
吕望之鼓刀兮,遭周文而得举。
宁戚之讴歌兮,齐桓闻以该辅。
及年岁之未晏兮,时亦犹其未央。
恐鹈鴂之先鸣兮,使夫百草为之不芳。
何琼佩之偃蹇兮,众薆然而蔽之。
惟此党人之不谅兮,恐嫉妒而折之。
时缤纷其变易兮,又何可以淹留?
兰芷变而不芳兮,荃蕙化而为茅。
何昔日之芳草兮,今直为此萧艾也?
岂其有他故兮,莫好修之害也!
余以兰为可恃兮,羌无实而容长。
委厥美以从俗兮,苟得列乎众芳。
椒专佞以慢慆兮,樧又欲充夫佩帏。
既干进而务入兮,又何芳之能祗?
固时俗之流从兮,又孰能无变化?
览椒兰其若兹兮,又况揭车与江离?
惟兹佩之可贵兮,委厥美而历兹。
芳菲菲而难亏兮,芬至今犹未沬。
和调度以自娱兮,聊浮游而求女。
及余饰之方壮兮,周流观乎上下。
灵氛既告余以吉占兮,历吉日乎吾将行。
折琼枝以为羞兮,精琼爢以为粻。
为余驾飞龙兮,杂瑶象以为车。
何离心之可同兮?吾将远逝以自疏。
邅吾道夫昆仑兮,路修远以周流。
扬云霓之晻蔼兮,鸣玉鸾之啾啾。
朝发轫于天津兮,夕余至乎西极。
凤皇翼其承旗兮,高翱翔之翼翼。
忽吾行此流沙兮,遵赤水而容与。
麾蛟龙使梁津兮,诏西皇使涉予。
路修远以多艰兮,腾众车使径待。
路不周以左转兮,指西海以为期。
屯余车其千乘兮,齐玉轪而并驰。
驾八龙之婉婉兮,载云旗之委蛇。
抑志而弭节兮,神高驰之邈邈。
奏《九歌》而舞《韶》兮,聊假日以媮乐。
陟升皇之赫戏兮,忽临睨夫旧乡。
仆夫悲余马怀兮,蜷局顾而不行。
乱曰:已矣哉!
国无人莫我知兮,又何怀乎故都!
既莫足与为美政兮,吾将从彭咸之所居!
屈原必背的诗:
1、《九歌·大司命》
广开兮天门,纷吾乘兮玄云。
令飘风兮先驱,使涷雨兮洒尘。
君回翔兮以下,逾空桑兮从女。
纷总总兮九州,何寿夭兮在予。
2、《九歌·东皇太一》
吉日兮辰良,穆将愉兮上皇。
抚长剑兮玉珥,璆锵鸣兮琳琅。
瑶席兮玉瑱,盍将把兮琼芳。
3、《九歌·东君》
暾将出兮东方,照吾槛兮扶桑。
抚余马兮安驱,夜皎皎兮既明。
驾龙辀兮乘雷,载云旗兮委蛇。
长太息兮将上,心低徊兮顾怀。
4、《九歌·国殇》
操吴戈兮被犀甲,车错毂兮短兵接。
旌蔽日兮敌若云,矢交坠兮士争先。
凌余阵兮躐余行,左骖殪兮右刃伤。
5、《九歌·河伯》
与女游兮九河,冲风起兮水扬波。
乘水车兮荷盖,驾两龙兮骖螭。
登昆仑兮四望,心飞扬兮浩荡。
日将暮兮怅忘归,惟极浦兮寤怀。
6、《九歌·山鬼》
若有人兮山之阿,被薜荔兮带女萝。
既含睇兮又宜笑,子慕予兮善窈窕
关于10首绝美古诗介绍到此就结束了,不知道你从中找到你需要的信息了吗 ?如果你还想了解更多这方面的信息,记得收藏关注本站。
还没有评论,来说两句吧...